+++จอรินดากับจอรินเกล++
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ีปราสาทหลังหนึ่งตั้งอยู่กลางป่าลึก ดูปราสาทหลังนี้เป็นที่อยู่ของแม่มดใจร้ายตนหนึ่ง ที่อาศัยอยู่เพียงลำพัง ในตอนกลางวันแม่มดจะแปลงร่างเป็นนกฮูกเที่ยวออกบินไปมาในละแวกหมู่บ้านใกล้ๆ และเมื่อถึงเวลากลางคืนก็จะคืนร่างกลับไปเป็นแม่มดเหมือนเดิม นางร่ายคำสาปเอาไว้ว่าใครก็ตามที่เดินทางเข้ามาในเขตป่าของนางเกินร้อยก้าว หากผู้นั้นเป็นชายก็จะถูกสาปให้กลายเป็นหินไปจนกว่านางจะถอนคำสาปให้ แต่หากผู้นั้นเป็นหญิง จะต้องคำสาปให้กลายเป็นนกไปทันที
และหลังจากนั้นแม่มดก็จะจับนกนั้นไปขังไว้ในกรง ซึ่งในเวลานี้แม่มดมีนกที่ถูกขังไว้หลายพันตัว แล้วใกล้ปราสาทของนางแม่มดก็มีหมู่บ้านที่แสนสงบแห่งหนึ่งตั้งอยู่บริเวณนั้น มีหญิงสาวสวยชื่อจอรินดาและชายหนุ่มที่เป็นคู่หมั้นของเธอชื่อว่าจอรินเกลอยู่ ทั้งสองรักกันมากและอีกไม่นานคนทั้งคู่ก็กำลังจะแต่งงานกัน เย็นวันหนึ่งหนุ่มสาวทั้งคู่ก็พากันออกมาเดินเล่นใกล้ๆ ชายป่าเช่นเคยทำทุกวัน แต่วันนี้ทั้งคู่พากันเดินเล่นอย่างเพลิดเพลินจนเดินหลงทางเข้าไปใกล้เขตป่าของแม่มดโดยไม่รู้ตัว
พระอาทิตย์ที่ทอแสงอยู่ก็กำลังจะลับตาลงที่ขอบฟ้า จอรินดาและจอรินเกลชวนกันนั่งลงพัก ทั้งคู่ได้ยินเสียงนกเขาร้องเสียงหวานจับใจ แต่จู่ๆ ทั้งคูรู้สึกเศร้าขึ้นมา และรู้สึกราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว จนทำให้จอรินดาร้องไห้ บรรยากาศรอบๆ เริ่มมืดลง แล้วจอรินเกลก็เห็นบางอย่างตรงพุ่มไม้ มันคือกำแพงปราสาทเก่าๆ จอรินเกลทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เขาตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
แล้วจู่ๆ จอรินดาก็ร้องเพลงขึ้นมาอย่างแสนเศร้า "ต้นหลิวเอย เจ้านกน้อยเอยเจ้าเคยส่งเสียงร้อง อ่อนหวาน บัดนี้ไยร่ำไห้อาดูร เราคงต้องจากไกลกันตลอดกาล..." และแล้วเสียงเพลงก็พลันเงียบหายไป จอรินเกลจึงหันไปดูก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อหญิงสาวได้กลายเป็นนกไนติงเกลไปเสียแล้ว "จิ๊บ...จิ๊บ..." เธอส่งเสียงใกล้ๆ กันนั้นจอรินเกลเห็นนกฮูกนัยน์ตาสีแดงบินวนเข้ามาใกล้ๆ พร้อมส่งเสียงแหลมแสบแก้วหู "ฮูก...ฮูก...ฮูก" 3 ครั้ง
เมื่อสิ้นเสียงนกฮูกจอรินเกลก็แข็งกลายเป็นหินไปเสียแล้ว ทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน ความมืดเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ นกฮูกที่บินวนโฉบไปมาก็กลานร่างเป็นแม่มดหลังโกง ดวงตาสีแดงดุร้าย นางแสยะยิ้มหัวเราะด้วยเสียงอันแหบพร่า ก่อนจะเดินย่างเข้ามาหาจอรินเกลที่แข็งกลายเป็นหินอยู่ นางจับนกไนติงเกลใส่กรงไว้ จอรินเกลรู้ดีว่านกตัวนั้นคือ จอรินดา
เขาจ้องมองดูด้วยความเสียใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ จากนั้นแม่มดก็ลอยตัวสูงขึ้นจากพื้นดิน ตรงเข้ามาหาชายหนุ่ม
นางตะโกนใส่หน้าจอรินเกลด้วยเสียงอันแหบพร่า"เจ้าต้องเป็นเช่นนี้ไปจนเมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าสัมผัสกายเจ้า เมื่อนั้นเจ้าก็จะเป็นอิสระ แต่เจ้าจะไม่มีวันได้พบกับคนรักของเจ้าอีกต่อไป" จอรินเกลยืนแข็งกลายเป็นหิน ตลอดทั้งคืนในป่าเพียงลำพัง จนกระทั่งแสงอาทิตย์สาดแสงที่จอรินเกล เขาจึงหลุดพ้นจากคำสาป แต่ด้วยความเศร้าเสียใจและคิดถึงจอรินดามาก เขากลับบ้านและพยายามที่จะหาทางช่วยจอรินดาคนรักให้ได้
จอรินเกลไปเดินอยู่ใกล้ๆชายป่าทุกวัน จอรินเกลได้แต่นั่งเฝ้ามองดูปราสาทของแม่มดด้วยความแค้นและเกลียดชัง เขาพยายามหาหนทางจะเข้าใกล้ปราสาท โดยต้องเดินไม่เกิน 100 ก้าว แต่จอรินเกลก็ยังหาวิธีเข้าไปไม่ได้เลย จนกระทั่งคืนหนึ่งเขาก็หลับและฝันไปว่าเขาได้พบดอกไม้สีม่วง ที่เกสรของดอกไม้มีไข่มุกเม็ดโตส่องแสงสวยงามมาก ในความฝันเขาได้เด็ดดอกไม้นี้เดินเข้าไปในปราสาทของแม่มด แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกดอกไม้สีม่วงในมือของเขาแตะก็จะหลุดพ้นจากคำสาปรวมทั้งจอรินดาคนรักของเขาด้วย
ทันทีที่เขาตื่นขึ้นมา จอรินเกลก็เที่ยวตามหาดอกไม้สีม่วงตามที่ตนฝันถึงอย่างมีความหวัง เขาเดินทางหาอยู่หลายวัน จนล่วงเข้าสู่วันที่เก้า จอรินเกลก็ได้พบกับดอกไม้สีม่วงเหหมือนในฝัน เขาไม่โดนเวทมนตร์ของแม่มด เมื่อมาถึงหน้าประตูปราสาทจอรินเกลก็เอาดอกไม้ในมือแตะไปที่ประตู ประตูก็เปิดออกอย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็เดินตามเสียงนกร้องไปเรื่อยๆ จนมาถึงยังห้องๆหนึ่ง ในห้องนั้นเต็มไปด้วยกรงนกมากมายถูกแขวนไว้จนแน่นไปหมด
ที่กลางห้องแม่มดกำลังให้อาหารนกในกรงอยู่ พอนางหันมาเห็นจอรินเกล นางจึงโกรธมาก แม่มดพยายามเข้ามาทำร้ายและร่ายคำสาปใส่จอรินเกลแต่นางไม่สามารถเข้าใกล้ตัวเขาได้เกินสองร้อยเมตรเพราะดอกไม้ช่วยคุ้มครองเขาไว้ จอรินเกลมองหากรงนกที่คิดว่าเป็นจอรินดา แต่เขาก็ดูไม่อาจรู้ได้ว่ากรงไหนเป็นจอรินดา ทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นแม่มดเอื้อมมือไปปลดกรงนกเหนือหัวนางลงมาพร้อมกับวิ่งหนีออกไปทางประตูด้านหลัง
เขาจึงรีบวิ่งตามไป พร้อมกับเอาดอกไม้ในมือแต่ไปที่กรงนกและตัวแม่มด ทันใดนั้นแม่มดก็กลายเป็นหญิงแก่หน้าตาน่าเกลียดที่ไม่มีเวทมนตร์ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องมนตร์ของแม่มดกลับกลายสู่สภาพเดิมอีกครั้ง นกไนติงเกลตัวนั้นก็คืนสภาพเป็นจอรินดา นกตัวอื่นๆ ที่ถูกขัง ก็พ้นคำสาปกลับกลายเป็นหญิงสาวด้วย จอรินเกลพาจอรินดากลับบ้าน ทั้งสองได้แต่งงานกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
์
